Ի՞նչ դատական համակարգի անկախություն, ի՞նչ ժողովրդավարություն, ի՞նչ սահմանադրական կարգ

Անցած տարի ԱՊՀ մասնակից պետությունների միջխորհրդարանական վեհաժողովի աջակցությամբ Երևանում կոնֆերանս էր տեղի ունեցել, որը վերաբերվում էր ժողովրդավարության զարգացման հարցերին ու խնդիրներին։ Զեկույցներից հետո հարցեր էին հնչում, ու երբ ինձ հասավ հերթը, հարց ուղղեցի Ղրղզստանի (եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում) ներկայացուցչին։ Ասում եմ. «Կներեք, իսկ Ձեզ մոտ եղե՞լ են դեպքեր, երբ ՍԴ-ի և գործող իշխանությունների միջև հակասությունների արդյունքում ճգնաժամ էր առաջացել, և եթե այո, ապա ինչպե՞ս հաղթահարեցիք այդ ճգնաժամը»։ Զեկուցողը, որն, ի դեպ, բավականին բարձր պաշտոն էր զբաղեցնում, զարմացած ինձ նայեց։ Մտածեցի՝ հարցս չի հասկացել։ Մեկ էլ, թե բա. «Անկեղծ չեմ հասկանում՝ ինչի մասին է խոսքը։ Ինչպե՞ս կարող է ճգնաժամ առաջանալ, չէ որ դատական իշխանությունն անկախ է։ Եղել են դեպքեր, երբ, օրինակ, կառավարությանը կան պառլամենտին դուր չեն եկել որոշումները, բայց դա ի՞նչ կապ ունի, ՍԴ-ի որոշումն ինչպե՞ս կարելի է անտեսել կամ փորձել ՍԴ-ի վրա ճնշում գործադրել»։

Հիմա ասածս ինչ է. եկեք այդ տղամարդուն կանչենք Հայաստան, թող գա տեսնի, թե ինչպես կարելի է ճնշում գործադրել։ Թող սովորի, էլի, թե չէ՝ ի՞նչ դատական համակարգի անկախություն, ի՞նչ զսպանակների ու հակաքշիռների մեխանիզմ, իշխանությունների տարանջատման սկզբունքը, ի՞նչ ժողովրդավարություն, ի՞նչ սահմանադրական կարգ։ Սաղ սուտ է, թող գա տեսնի, թե ինչպես է պետք գործել «ժողովրդավարության բաստիոնում» (Միրզոյանի ականջը կանչի)։ Որ հետ չմնան ժողովրդավար պետության մասին պատկերացումներից։

Նինա Մարգարյանի ֆեյսբուքյան էջից