Գռզոյի այս գրպանային ծաղրածուն հիմա էլ տեր է ման գալիս Ալիևի մոտ. Լուսանկար
Հայկական հումորային ֆիլմերից հայտնի այս դերասանը իրականում միշտ աշխատել է որպես Խաչատուր Սուքիասյանի՝ Գռզոյի գրպանի ծաղրածու: Սուքիասյանը այս մարդու մեջ ձևավորել է արժեհամակարգ՝ «ինչը լավն է, ինչը վատը» հարաբերությունների գիտակցում, և երկար ժամանակ այս ծաղրածուն գովազդում էր իր տիրոջ ապրանքները:
2018-ի նիկոլական հեղափոխությունից հետո թվում էր, թե գալու է այս ծաղրածուի «աստղային ժամը», ի վերջո, ինչո՞վ է նա ավելի վատը, քան Հայկ Մարությանը, ով 2018-ից հետո դարձավ Երեւանի քաղաքապետ: Այնուամենայնիվ, նիկոլականները ոչ միայն պաշտոն չտվեցին Ազոյանին, այլև նրան անգամ շարքային պատգամավոր չդարձրեցին, որի արդյունքում այս ծաղրածուն սոցիալական ցանցերում «կծմծում էր» նիկոլական իշխանություններին ՝ ցույց տալով իմ դժգոհությունը առ Նիկոլ Փաշինյան:
Վերջին պատերազմում տեղի ունեցած խայտառակ պարտությունից հետո, երբ շատերը ցանկանում էին խուսափել Փաշինյանից պաշտոններ ստանալուց, այս ծաղրածուն վերակենդանացավ, սկսեց ծաղրել ժողովրդական հանրահավաքները, քննադատել ընդդիմության առաջնորդներին՝ հույս ունենալով, որ տեղի ունեցածի արդյունքում նա «մի բան կփախցնի» Նիկոլից: Համարելով, որ նա հայտնվել է «ճիշտ տենդենցի մեջ», ծաղրածուն սկսեց քծնել Իլհամ Ալիևին, ըստ ամենայնիվ հավատալով, որ Նիկոլ Փաշինյանը նույնպես կգնահատի դա:
Այս ամենից հետո կարող ենք ասել, որ բարոյական տեսանկյունից այս դերասանը մահացավ հասարակության համար: Բարեւելը նրան, նրա հետ խոսելը կամ ցանկացած տեսակի հարաբերություններ ունենալը պետք է անընդունելի դառնան մեր հասարակության ճնշող մեծամասնության համար:
Պետք է մերժել նաեւ այցելել Սարյան փողոցում գտնվող նրա «օբյեկտը»: Եթե մենք մերժում ենք թուրքական ապրանքների ներմուծումը Հայաստան, ապա այդ «ներքին թուրքին» մերժելու հարցում մենք պետք է կրկնակի ակտիվ լինենք: Եթե թուրքական ապրանքների ներմուծումը թելադրված է իրավիճակով, և իրավիճակը ժամանակի ընթացքում կարող է և փոխվել, ապա այդ «ներքին թուրքի» նկատմամբ վերաբերմունքը պետք է լինի անընդհատ: Ինչպես Գարեգին Նժդեհն է ասում ՝ «Ամեն ազգ իր տականքն ունի, բայց հայի տականքը ոչ մի ազգ չունի»:
Սա է իրականությունը:
Դավիթ Մկրտչյան