Նիկոլ Փաշինյանը զարմացած է, թե ինչպե՞ս է հայ հանրությունը «ռաբիսանում». Ինչպես կասեր դասականը՝ «Խելքի աշեցեք»

Կառավարության այսօրվա նիստում Նիկոլ Փաշինյանը անկեղծորեն բողոքել է, թե, իբր, հանրապետությունով մեկ խաղադրույքների թաքնված գովազդներ են տեղադրված: Բացի այդ նա բողոքել է, թե, իբր, Հայաստանում տարերայնորեն տեղին և անտեղին խաչեր են տեղադրվում: Բացի այդ վարչապետին դուր չի եկել, որ որոշ բնակավայրերում քրեական հեղինակություններին արձաններ են դրվում:

Փաստացի Փաշինյանը բողոքել է, որ իր պատկերացրած «նոր» Հայաստանում ծաղկում և զարգանում են մեր հանրության մեջ առկա վատ ավանդույթները:

Իսկ հիմա փորձենք հասկանալ, թե որտեղից են գալիս այդ վատ ավանդույթները:

Սկսենք խաղադրույքների գովազդների թեմայից: Այս հարցում Փաշինյանը անկեղծ չէ, քանզի եթե մի հատ ձախ և աջ նայի, ապա կտեսնի այդ գովազդների իրական շահառուներին: Իրականում ինքը դա շատ լավ գիտի, բայց ձև է անում, թե իբր անհանգստացած է այդ հանգամանքից, որպեսզի հերթական անգամ շահի հանրության ամենաանտեղյակ հատվածի զգացմունքները: Սակայն նույնիսկ այդ հատվածն օր-օրի քչանում է, և մի պահ կարող է գալ, որ Փաշինյանը չզգալով դա բացահայտորեն նյարդայնացնի նախկինում իրեն հավատացողներին:

Ինչ վերաբերվում է խաչերի տարածմանը, ապա այստեղ էլ գործում են մի շարք հանգամանքներ: Իհարկե, հավատքը այստեղ ոչ մի կապ չունի: Պարզապես մարդիկ օր օրի ռաբիսանում են և իրենց արժեքները փորձում են բացահայտորեն տարածել հանրության վրա: Դա նույնն է, երբ որոշ  վարորդների մեքենաներից լսվում են բարձր ձայնով, սակայն ցածրորակ երաժշտություն: Դրանով այդ վարորդներն ոչ միայն ցույց են տալիս իրենց իրական արժեքները, այլև դրանք փորձում են տարածել հանրության մեջ:

Սակայն ինչու՞ է զարմանում Փաշինյանը այդ երևույթների վրա, երբ ինքը նույնպես ուղղակի կամ անուղղակի խրախուսել է դրանք:

Ինչ վերաբերվում է քրեական հեղինակությունների արձանների տարածմանը, ապա այստեղ նույնպես ոչ մի զարմանալու բան չկա:

Եթե նախկինում քրեական ենթամշակույթը Հայաստանում զարգանում էր քողարկված ձևով, ապա Փաշինյանի կառավարման ընթացքում դա «լեգիտիմացվեց» ամենաբարձր մակարդակով: Կարելի է լսել անձամբ Փաշինյանի բառապաշարը և հասկանալ, թե ինչու են քրեական հեղինակությունները ավելի պոպուլյար դարձել: Եթե Փաշինյանը ասում էր, «պատերին կծեփենք ու պոլին կպարկեցնենք», ապա ինչու՞ պիտի այդ արժեքները մեր կենցաղի մեջ նույնպես չտարածվեն:

Եթե Փաշինյանը դատավորներին անվանում էր «վնգստացող», ապա ինչու՞ պիտի իրեն հավատացող քաղաքացիները դրանից հետո հավատան դատական համակարգին: Եթե Փաշինյանն իր թերթի շարքային աշխատողին դարձնում է երկրի ՍԴ-ի դատավոր, ապա ու՞մ պիտի հավատա շարքային քաղաքացին, եթե ոչ իր թաղի հեղինակությանը: Վերջինս այդ երևութների արդյունքում ավելի «լեգիտիմ է» դառնում այդ քաղաքացու համար, քան պետական ինստիտուտների ներկայացուցիչները:

Միթե՞ այսքանից հետո պարզ չէ, թե ինչու՞ է հայ հասարակությունը սրընթաց կերպով «ռաբիսանում»:

Դավիթ Մկրտչյան