Պիտի ապացուցեմ, որ այսպես էլ կարող եմ սովորել. Սարի թաղում աչքը կորցրած Սայաթի երազանքը
Երեւանի Սարի թաղում հուլիսի 29-ին ոստիկանների եւ ցուցարարների միջեւ տեղի ունեցած բախումների ընթացքում ձախ աչքը կորցրած Գեղարքունիքի մարզի Շատվան գյուղի բնակիչ Սայաթ Հարությունյանի ընտանիքը չի ուզում հիշել եւ վերապրել տեղի ունեցածը, հետեւաբար նաեւ չի ճշտել՝ արդյոք որեւէ մեկը պատժվել է 17-ամյա տղային նման ծանր վնասվածք պատճառելու համար:
Հատուկ քննչական ծառայությունն էլ, որտեղ հավանաբար գտնվում է այս դեպքով հարուցված քրգործի վարույթը, չի շտապում այդ մասին տեղեկություն հրապարակել: Մամուլում գրեթե տեղեկություն չկա այն մասին, թե ի՞նչ իրավական ընթացք է ստացել այս դեպքը: Տեղի ունեցածից 6 ամիս անց այսօր armtimes.com-ը փորձել է ՀՔԾ-ից ստանալ գործի ընթացքի մասին տեղեկությունը, սակայն այս կառույցի նորանշանակ մամուլի խոսնակ Մարինա Օհանջանյանը աշխատանքային օրվա ավարտին պատասխանել է, որ չի կարողացել խոսել գործով քննիչի հետ եւ տեղեկությունը ճշտել: Նա խոստացել է այդ մասին տեղեկություն հաղորդել երկուշաբթի:
Մինչ այդ կայքը զրուցել է Սայաթի հոր Ռոման Հարությունյանի հետ: Նա տեղեկացրել է, որ որդու կյանքը դեպքից հետո չի փոխվել, ամեն ինչ ընթանում է այնպես, ինչպես մինչ այդ պլանավորվել էր՝ միայն մի բացառությամբ. զինվոր դառնալու երազանքը չի իրականանալու:
- Պարոն Հարությունյան, Սայաթն իրեն ինչպե՞ս է զգում: Սարի թաղում տեղի ունեցած դեպքը որեւէ կերպ փոխե՞ց նրա կյանքը:
- Իրեն լավ է զգում, գյուղի դպրոցի 12-րդ դասարանում է սովորում, դրա հետ մեկտեղ հաճախում է անգլերենի ու մաթեմատիկայի պարապմունքների, ուզում է Կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետ ընդունվել: Աչքի վիճակը նորմալ է, ժամանակ առ ժամանակ ստուգում ենք: Փառք Աստծո մյուս աչքը վնասված չի, այդ աչքով տեսնում է: Իր ծրագրերից հետ չի մնում: Կարող եմ ասել ավելին՝ կարճ ժամանակում շատ արագ հասունացել է, լրիվ հասուն տղամարդու նման է մտածում: Ասում է՝ ես պիտի սովորեմ, որ բոլորին ապացուցեմ՝ ես կարող եմ այսպես էլ սովորել:
- Դա՞ է նրա ամենամեծ երազանքը:
- Միասին երազում էինք նաեւ իր զինվոր դառնալու մասին: Ես միշտ նպատակ եմ ունեցել, որ զինվորի հայր դառնամ, այն էլ չստացվեց: Ես ու տղաս որոշել էինք բացառություն անել. գյուղում բոլորը զինվոր ճանապարհելիս քեֆ են անում, մենք պիտի հետ վերադառնալուց անեինք: Տղաս ասում էր՝ ես հետ կգամ, նոր քեֆ կանենք: Մի ցուլ է պահել այդ նպատակով: Դե որ այսպես ստացվեց՝ ասել եմ. երբ կուզենաս՝ մորթի:
Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուր կայքում։