Ինչու՞ է Երևանն ու Սևանն ուզող Ալիևը խաղաղության կոչով դիմում Հայասատնի «քաղաքացիական հասարակությանը»
Ադրբեջանի նախագահը պատերազմից հետո մի անգամ չէ, որ հայտարարել է, որ իրենց հաջորդ նվաճումները պետք է լինեն Սյունիքում, Սևանում և Երևանում: Սակայն, գիտակցելով, որ այսօր ուժով նման խնդիրները լուծել դեռ անհնար է, նա հույսը դրել է այսպես կոչված «փափուկ ուժի» վրա: Այսինքն, Հայաստանի այն շրջանակների վրա, ովքեր կարող են, կազմալուծելով Հայաստանի պետականությունը, ներսից բացել Երևանի ու Սևանի դարպասներն Ալիևի առաջ: Ալիևը շատ լավ գիտի, որ նման շրջանակներ կան: Ավելին, ըստ միջազգային կառույցների` վերջին կարճ ժամանակահատվածում Արդբեջանից Հայաստան է փոխանցվել ավելի, քան 200 մլն դոլար: Հռետորական հարց. եթե Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև չկան որևէ տնտեսական հարաբերություններ, ապա ինչպե՞ս կարող էին այդ փոխանցումները իրականացվել: Սա այն խնդիրն է, որը պետք է բացահայտվի հետփաշինյանական իշխանության ժամանակ: Իսկ մենք շատ լավ գիտենք, թե ադրբեջանական փողերն ինչպես են աշխատում Հայաստանի հանրային ու քաղաքական դաշտում: Հասկանալի է, որ այս ամենը քողարկվում է այսպես կոչված «արևմտյան ֆոնդերի» միջոցով:
Այս ամենի արդյունքում է, որ մենք կորցրեցինք Արցախի պետականությունը, և ավելի քան 15 հազար հայ երիտասարդ զոհվեցին ու վիրավորվեցին պատերազմի ժամանակ: Ալիևը շատ լավ հասկանում է այս ամենի գինը: Հասկանում է նաև այն, որ եթե չլինեին աշխարհաքաղաքական պատնեշները, ապա թուրք-ադրբեջանական միացյալ բանակը շատ արագ Հայաստանը կդարձներ արևմտյան Ադրբեջան: Եվ քանի դեռ այդ աշխարհաքաղաքական պատնեշները կան, Ալիևը ստիպված է Հայաստանը ներսից քանդելու գործընթաց խրախուսել: Դրա համար էլ նա կոչով դիմում է իր «քաղհասարակությանը», ակնարկելով, որ նա, ով վճարում է, պիտի պատվիրի նաև երաժշտությունը:
Սա՛է իրականությունը:
Դավիթ Մկրտչյան