Մարդիկ կան, որ հանգիստ փորձում են ապրել այդպես էլ չիմանալով, թե ինչու սկսվեց պատերազմը, ինչո՞ւ պատրաստ չէինք, ինչ եղավ պատերազմի ընթացքում

Մարդիկ կան, որ հանգիստ փորձում են ապրել այդպես էլ չիմանալով, թե ինչու սկսվեց պատերազմը, ինչու պատրաստ չէինք, ինչ եղավ պատերազմի ընթացքում, ինչու պատերազմը չկանգնեցվեց, քա՞նի երեխու կյանք արժեցավ այս ամենը, քա՞նի երեխա է դեռ անհետ կորած համարվում, քա՞նիսն են գերության մեջ...

Նման մարդիկ, բնականաբար, երբեք նորմալ պետություն չեն ունենալու, երբեք սոցիալապես կայուն չեն ապրելու, երբեք նրանց անվտանգությունը երաշխավորված չի լինելու, այդ մարդիկ միշտ հարմարվելու են իրավիճակին, չփորձելով այն փոխել։ Այդ մարդիկ նաև ապագա արտագաղթողներն են, որոնք նույն կերպ պատրաստ են համակերպվել օտարության մեջ, անհայտ կարգավիճակով իրենց գոյությունը քարշ տալու հետ։ 

Ափսոս միայն, որ դրանք միայն իրենց չեն վնասում, ափսոս մարտի դաշտում հավերժ մնացած մեր հազարավոր երեխեքը, որոնց մահվան մեղավորը նաև անիմաստ գոյությունը քարշ տվող այդ անդեմ ու գորշ զանգվածն է։

Երվանդ Վարոսյանի ֆեյսբուքյան էջից