Լանզարոտեի կոնվենցիայում կան մեր էթնոհոգեբանական նկարագրի հետ անհամատեղելի դրույթներ. չի կարելի կուրորեն պատճենել ուրիշինը. Վրեժ Շահրամանյան. Տեսանյութ
Լանզարոտեի կոնվենցիան վավերացնելու հապճեպությունն անհասկանալի է, պետք էր նախապես ծավալել մասնագիտական քննարկումներ. իշխանությունները չեն դիմել Սեքսոլոգների հայկական ասոցիացիային, չեն հարցրել բժիշկների կարծիքը, այդ պատճառով էլ վավերացումից հետո ծավալված քննարկումներն անորոշության և անտեղյակության տիրույթում են: «Արմնյուզ» ՀԸ «#ՕրաԽնդիր» հաղորդմանը նման կարծիք է հայտնել սեքսոպաթոլոգ Վրեժ Շահրամանյանը:
«Կոնվենցիայում կան հարցեր, որոնք մտահոգիչ են և կարիք ունեն մասնագիտական ուսումնասիրության: Արդեն քանի տարի է՝ ավագ դպրոցում կա սեռական դաստիարակության դասընթաց, դասավանդում է ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչը, և դա կնճռոտ հարց է: Հատուկ մեթոդաբանության կարիք կա, չես կարող նույն թեման բոլորին համահավասար մատուցել, պետք է սեռային անհատական մոտեցում: Ամենակարևոր խնդիրը մասնագետների վերապատրաստումն է»,- ասել է սեքսոպաթոլոգը:
Ըստ Շահրամանյանի՝ եթե նախկինում սեռականության մասին տեղեկատվությունը սակավ էր, այսօր հակառակն է՝ պետք է ճիշտ կողմնորոշվել տեղեկատվական հեղեղի հորձանուտում. «Դեռահասը հաճախ փնտրում ու գտնում է իրեն հետաքրքրող տեղեկատվությունը, թեև երբեմն այն հավաստի չէ, անգամ վնասակար է: Պսիխոհիգիենան պետք է դրվի ամուր հիմքերի վրա, պետք է ակտիվորեն գործի երեխա- ծնող-ուսուցիչ-դպրոց շղթան»:
Բժշկի կարծիքով՝ կարիք չկա երեխային պատմել սեռական տարբեր կողմնորոշումների մասին, նրա հոգեսեռական առանձնահատկությունները թույլ չեն տալիս ընկալել դա. «Երեխաների ուղեղը չի կարելի լցնել անպիտան տեղեկատվությամբ: Երեխայի անվտանգության ապահովման համար սեռական կողմնորոշման մասին պատմելն իմաստ չունի, դա միայն կվնասի նրան: Չի կարելի կուրորեն պատճենել այն, ինչ ուրիշինն է, կոնվենցիան կարիք ունի տեղայնացման: Մատուցվող տեղեկատվությունը պետք է լինի զտված»:
Վրեժ Շահրամանյանի պնդմամբ՝ Լանզարոտեի կոնվենցիայի սխալ մատուցման պարագայում այն կարող է չծառայել բուն նպատակին, ավելին՝ կարող է ոչ թե կանխել մանկապղծությունը, այլ հակառակ ազդեցությունն ունենալ. «Երեխաների ֆիզիկական, հուզական և մտային կարողությունները տարբեր են, և հարց է առաջանում՝ ինչպե՞ս են իրականացվելու այդ ճանաչողական զրույցները, ի՞նչ մեթոդներով: Երեխային պետք է ընդհանուր առմամբ իր ֆիզիկական և հոգեկան անվտանգության զգացում ներշնչել, ոչ թե նրա ուշադրությունը բևեռել սեռականի վրա»:
Սեքսոպաթոլոգի պնդմամբ՝ այլ երկրների սեռակրթության չափանիշներում և Լանզարոտեի կոնվենցիայում կան մեր էթնոհոգեբանական նկարագրին անհամատեղելի կետեր: «Երբ թարգմանում ես ուրիշինը, կարևոր է մասնագիտական քննարկումը, քանի որ սխալ եզրույթի կիրառման դեպքում տագնապ է ստեղծվում: Երեխաներին սեռական բռնության մասին պատմելով՝ նրանց ուշադրությունը սևեռելու ենք անառողջ երևույթներևի վրա»,- ամփոփել է Վրեժ Շահրամանյանը: