Ներեցեք ինձ՝ բարձր քաղաքական երազանքներից զուրկ տեխնոկրատիս
Արդեն մեկ տարի է, ինչ իշխանությունները հայտարարում են լաստանավեր ձեռք բերելու շուրջ ռուսական կողմի հետ բանակցություններ վարելու մասին։
Հայտնի է, որ Ղրիմի կամուրջը շահագործման հանձնելուց հետո "ազատ" են մնացել մի քանի լաստանավեր, որոնք Ռուսաստանը պատրաստ է վաճառել բավականին հարմար գնով։ Մասնավորապես, 1980֊ականներին արտադրված մեկ լաստանավի արժեքը կազմում է մոտ $3 մլն։ Մինչդեռ նոր լաստանավ գնելու համար կպահանջվի շուրջ $9֊10 մլն։
Այսօր, սակայն, ՌԴ֊ում ՀՀ դեսպանը խոստովանեց, որ բանակցություններն առայժմ ապարդյուն են, չկա որոշակիություն, ինչի պատճառը բացառապես տնտեսական խնդիրներն են։
Ներեցեք ինձ՝ բարձր քաղաքական երազանքներից զուրկ տեխնոկրատիս, բայց կհամարձակվեմ ենթադրել, որ անթաքույց արհեստական օրակարգով հանրաքվեին ուղղվող $7 մլն֊ով հնարավոր է ձեռք բերել երկու լաստանավ՝ մնացած $1 մլն֊ն ուղղելով դրանց վերազինմանը, կամ էլ ձեռք բերել մեկ նոր լաստանավ՝ ավելացնելով $2֊3 մլն։ (Թե որ տարբերակն է նախընտրելի՝ հարցի մյուս կողմն է և ենթակա է հատուկ մարքեթինգային ու ֆինանսական վերլուծության)։
Սեփական լաստանավերի առկայությունն առնվազն թույլ կտար էապես նվազեցնել Վերին Լարսի ծանրաբեռնվածությունը՝ դիվերսիֆիկացնելով Հայաստանի տրանսպորտային անվտանգության ապահովման ուղիները։ Ավելին՝ դա էապես կաջակցեր խոշոր արտահանողներին ու ներկրողներին՝ բարձրացնելով երկրի տնտեսական կայունության ու մրցունակության մակարդակը։
Եթե ցանկանում ենք շոշափելի հաջողություններ ունենալ՝ բարձրացնելով սեփական աշխարհատնտեսական սուբյեկտությունը ժամանակսկից՝ բիզնես շահով դետերմինացված աշխարհակարգում, ապա ժամանակն է վերջապես դուրս գալ ներքաղաքական կաղապարված մտածելակերպից ու տարածքային մտածելակերպ որդեգրել։ Դասագրքային ճշմարտություն է, որ տրանսպորտային ուղիների տարատեսակացումը դրա ամենաարդյունավետ մեթոդներից է։
Վահե Դավթյանի ֆեյսբուքյան էջից