Ուիքենդի մեգասռաչի մասին
Գլոբալ առումով խնդիրը տոլերանտության հարթությունումա: Ինչքանո՞վ է մեր հասարակությունը պատրաստ հանդուրժել մարդկանց, երևույթներ և գաղափարներ, որոնք մեզ թվում են օտարածին կամ սխալ: Արվեստը թողնենք մի կողմ, այդ «փերֆորմանսը» արվեստի հետ իհարկե որևէ առնչություն չուներ: Ջահել երեխեք են, գժություն էին անում, ինչոր մեսիջ տալիս: Թող գժվեն, իրանց գործնա:
Մարդ գիտեմ դասական բալետ պարող տղամարդուն համարումա գոմիկ ու վստահ եմ, որ մեր հասարակության մեջ այդպիսի մարդիկ շատ են: Տոմս պետք չլիներ առնել, կարողա գային Օպերայի թատրոնում էլ կիլդիմ սարքեին, զելյոնկա լցնեին:
Հա, ասածս ինչա, պետքա սկզբից հանրությունը պատրաստել, կրթել, աչքերը բացել, հետո նոր նման պրովոկացիաների գնալ: Դա երկարատև պրոցես է, տարիների: Նենց որ գազ մի տվեք, կարողա մնաք տակը:
Իսկ արվեստը իհարկե ցենզուրայի չպիտի ենթարկվի: Արվեստը:
Վերջում էլ ժամանակակից արվեստի մասին իմ սիրած անեկդոտը`
- Чем отличается инсталляция от перфоманса? Если ты, допустим, насрал человеку под дверь, а потом уже позвонил в звонок – это инсталляция. А вот если ты сначала человеку позвонил, а когда он вышел из квартиры, то ты сел перед ним и насрал, – это уже перфоманс.
Արեն Ապիկյանի ֆեյսբուքյան էջից