Լավատեսության ռեսուրս կա, և այն արդեն ակտիվանում է

Վահե Հովհաննիսյանը գրում է. «Ընթացիկ այլանդակությունների ֆոնին ձևավորվում է հայաստանյան նոր հասարակությունը, որը վերջապես սկսում է գիտակցել, թե ինչ է իր հետ կատարվում։ Ընտրությունների շեմին այս հասարակությունից պետք է ձևավորվեն մոտիվացված ընտրազանգվածներ, որոնք կգիտակցեն իրենց դերը փոփոխության ճանապարհին։ Սա է հաղթելու եղանակը։

Հայաստանի և հայկականության վերածննդի՝ այս պահին իրական հույսը, թերևս, քաղաքացիներով լեցուն եկեղեցիներն են։ Պատարագների օրերին, սովորական օրերին, ցանկացած ժամի, այնտեղ կարելի է տեսնել մեծ թվով մարդկանց, հատկապես՝ երիտասարդների, ինչն ամենաուրախալին է։

Սա նշանակում է, որ կա գենետիկ հիշողության, ոչ նյութական արժեքների, հոգևորի պահանջ։ Սա վերածննդի պոտենցիալ է, որը կարող է իրացվել, բայց կարող է նաև մնալ որպես տեսություն։

Աշխարհիկ համակարգերի բացառիկ քայքայման և անելիքի չիմացության պայմաններում սա իսկապես հույսի ռեսուրս է, բայց այն պետք է վերափոխել իրական հողի վրա իրական զարգացման տեսլականի։ Սա նշանակում է, որ պարտության հասարակությունն ունի չպարտված անհատ, իսկ եթե դա այդպես է, ուրեմն պարտությունը ժամանակավոր է։

Եկեղեցին մի կողմից դիմակայում է իր դեմ սանձազերծված այլանդակ արշավին, որի ընթացքում հանրությանը ներկայանում է իր փայլուն հոգևոր դասով, զուգահեռաբար՝ հանդես է գալիս որպես ազգայինի, մարդավայելի, վերածննդի պոտենցիալի գանձատուփ։ Եկեղեցին վերածննդի ճանապարհին ստիպված դառնում է քաղաքացիական հասարակության միակ ինստիտուտը՝ փորձելով փոխարինել հասարակության ջարդված ողնաշարը։

Եկեղեցին իսկապես որպես գանձատուփ պահում է առողջ անհատին, որպես նոր առողջ հասարակության սերմ, ծիլ։

Զուգահեռ պրոցեսով՝ արագորեն պիտի ձևավորվեն աշխարհիկ էֆեկտիվ համակարգերը, կամ՝ վերածննդի նոր էլիտաները, ու եկեղեցու փայփայած պոտենցիալը դարձնեն զարգացման ծրագիր, հետպարտության վերականգնման ռազմավարություն, վերածննդի կոնկրետ-կիրառական տեսլական, որպեսզի հույսը, շանսը, պոտենցիալն իրացվի։

Այս իմաստով՝ նոր ձևավորվող քաղաքական-հանրային միավորները, դաշինքները շատ կարևոր են, ունեն լուրջ առաքելություն՝ նոր խիզախ, ոչ ստանդարտ գաղափարներ, նոր առողջ բանաձևեր ու առաջարկներ հասարակությանը տալու։ Շատ ճիշտ պրոցես է, երբ հետաքրքիր անհատները մեկտեղում են ուժերը նոր միավորների մեջ։ Դրանց մի մասը կհաջողի, մյուսը՝ ոչ, էականը դա չէ, այլ այն, որ նոր միավորները նոր մարդկանցով ու նոր ասելիքով խոսեն սեփական հասարակության հետ։ Իներցիոն սպասումը վատ գործընկեր է։

Նոր մարդկային ակտիվ ռեսուրս կարող են բերել նոր միավորները՝ նոր գաղափարներով, նոր ասելիքով ու նոր աշխատելաոճով։

Այսօր մեր աչքի առաջ որոշում են կայացնում, որ մենք մեր երկրում չպետք է ապրենք։ Սրա մասին է այսօրվա իրականությունը, ամբողջ պրոցեսը, կալանավորումների, եկեղեցազավթման պրոցեսի էությունը, իշխանական քարոզչության ասելիքը։ Իսկ մեր պայքարի էությունը (այդ թվում՝ ընտրությունների) մեր երկրում ապրելու իրավունքն ու հնարավորությունը պահելն է»։