Երկրի անվտանգության երաշխավորը ոչ թե բանակն է, այլ՝ դպրոցը. Վարդուհի Սիմոնյան
Կինովավերագրող, լրագրող Վարդուհի Սիմոնյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրառում է կատարել՝ անդրադառնալով երկրի անվտանգությանը, ազգային ինքնությանը, կրթությանը, նոր գաղափարներին ու դրանք կրողներին։ «Երբ անգամ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինն է հեռախոսով ինձ լատինատառ շնորհավորում, ուրեմն մենք հաստատ չենք հասկացել, թե ինչ է այսօր կատարվում աշխարհում և մեր ինքնության հետ»,- գրել է նա։
«Կներեք, բայց բանակը երկրի անվտանգության երաշխավորը չէ. երկրի անվտանգության երաշխավորը դպրոցն է, կրթությունը։ Այսօրվա մեր բոլոր ողբերգությունների արմատն այստեղ փնտրենք։ Այս նոր քաղաքակրթությունը պատժելու է հենց նրանց, ովքեր ժամանակակից, նոր գիտելիքի պակասը կփորձեն զոռուզենքով լրացնել։ Այդպիսի ժողովուրդներից կխլվի ոչ միայն պետականությունը, այլև՝ ինքնությունը։
Այսօր ամբողջ աշխարհում հենց ինքնությունների պատերազմ է.պետք չէ խուճապի մատնվել, որ մեզ էլ են ներքաշում դրա մեջ, մանավանդ՝ չկարգավորված հակամարտության բեռուբարձով։
Մեր անվտանգության երաշխիքը չի կարող լինել ոչ սահմանին կանգնած մեր որդին, ոչ էլ առավել ևս՝ մեզ վրա կրակող այդ զենքի մատակարարը, որի բանակում կարող է միշտ էլ հայտնվել մի օլիգոֆրենիկ, որը «թյուրիմացությամբ» կարող է այդ զենքն ուղղել մեր ընտանիքների վրա։ Ամենևին էլ պատահական չէ, որ սկզբում թիրախ ընտրվեցին աղետյալ երկու գոտիները՝ Գյումրին և Արցախը. նոր հիբրիդային պատերազմներն ունեն իրենց կանոնները՝ նախ խոցում են առավել տրավմատիկ օջախները, ապա ձգվում սահմանի ողջ երկայնքով՝ ամբողջ ընթացքում հասարակությանը պահելով շանտաժի և տեռորի, դիմադրողականությունը շարքից հանող տեղեկատվական բադիկների միալար կռկռոցների տակ։
Ամենամարտունակ բանակն էլ չի կարող լռեցնել այս կրակակետերը, եթե իր թիկունքին կանգնած չէ իրեն այս նոր քաղաքակրթության մեջ վերագտած ու սահմանած հասարակություն։ Ինքնությունը խոցելի է դառնում ոչ թե անբարեհաճ հարևանի խելակորույս շարժերից, այլ երբ տասնամյակներ շարունակ չի ունենում կրթական հստակ կոնցեպտ, երբ վախենում է նոր գաղափարներից և հատկապես՝ դրանք կրողներից, երբ պետության կադրային բանկը բերնեբերան լցվում է բարոյապես և ֆիզիկապես մաշված կույտերով։ Երբ անգամ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինն է հեռախոսով ինձ լատինատառ շնորհավորում, ուրեմն մենք հաստատ չենք հասկացել, թե ինչ է այսօր կատարվում աշխարհում և մեր ինքնության հետ։ Իսկ երբ հայ մարդու ձեռքը գնում է ջարդուխուրդ անել եղբոր երեխաներով լցված մեքենան, իսկ եղբայրն էլ երեխային է դեմ տալիս քաղաքական իր ակցիան հաջողացնելու համար, ուրեմն հարց՝ արդյո՞ք մենք արդեն հեռացել ենք մեր ինքնությունից, սա մե՞ր դեմքն է , մե՞նք ենք։
Եթե՝ ոչ, ապա առավել ևս մեր երեխաներով չկռվենք ու չպաշտպանվենք։ Եվ ուրեմն եզրակացություն. մեր երեխաներից կազմված բանակը չէ մեր անվտանգության երաշխավորը։ Մեր անվտանգության երաշխավորը հազարամյակների փորձություններով անցած մեր ինքնությունն է՝ միշտ թարմ գիտելիքով ինքն իրեն նորացրած, հայի ավանդական մարդահոտը վրան, որի ամբողջական ընկալումն այսօր ձևակերպված է որպես արժեքների ամբողջություն, արժեհամակարգ։ Ահա, թե ինչպես գրկել մեր երեխաների թիկունքը և կրակը հեռու պահել նրանցից՝ հենց այդպես, մեր ինքնությունը պաշտպանելով. ավելի պարզ՝ մի ափսե տաք կերակուր հասցնել փողոց ընկածին, դեն դնել ավելորդ գոռոզությունը և ուղղակի ներում հայցել ընկերոջիցդ, անարդարության հանդեպ լինել ավելի ու ավելի անողոք...պատերազմը սկսվում է հենց խղճի և արդարության պարտությունից հետո, իսկ մենք կարծեմ դեռ միտք ու խիղճ ունենք և կարող ենք քշել ամենակուլ այդ հրեշին։
Երբեք, երբեք փոքրաթիվ ժողովուրդների համար ավելի պատեհ ժամանակ չի եղել սեփական գաղափարներն ու էներգիան իրացնելու համար։ Եթե մեր հավաքական ինքնությունը չկատարի իր համար Վերից սահմանված այս առաքելությունը...բայց ինչպես կարող է չկատարել, չէ՞ որ այլ ճանապարհ ուղղակի չկա»։