ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ «ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆԸ» ՀԱՎԵՐԺ ՉՏԵՎԵՑ
ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ «ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆԸ» ՀԱՎԵՐԺ ՉՏԵՎԵՑ
• Նախօրեին հայտնի դարձավ, որ Լեհաստանը, մերժում ստանալով Գերմանիայից՝ քննարկելու 1.3 տրիլիոն դոլար ռազմատուգանքի հարցը, դիմելու է ՄԱԿ-ին, որ վերջինս միջամտի այդ հարցին (https://www.polskieradio.pl/399/7980/Artykul/3097201,Reparacje-wojenne-od-Niemiec-Wiceszef-MSZ-zwracam-sie-do-liderow-ONZ-o-wsparcie): Պարզ ասած՝ Լեհաստանը հաշիվ է պահանջում երկրորդ աշխարհամարտի ժամանակ Գերմանիայի պատճառած վնասի համար։ Նույնն է լինելու նաև Ադրբեջանի ու Հայաստանի միջև։ Ասեմ ինչու։
• Այն «հավերժական խաղաղության» պատրանքը, որով հավաքական արևմուտքը 1991 թ․-ին սնում էր Հայաստանի էլիտաներին և ժողովրդին, խիստ սպասելի կերպով փուչիկ դուրս եկավ ու պայթեց։ Հիշո՞ւմ եք, լակեյի արտաքինով քանի-քանի՜ եվրոչինովնիկներ էին մեզ (ո՛չ ադրբեջանցիներին, այլ միայն հայերին) օրինակ բերում Ֆրանսիայի ու Գերմանիայի, Գերմանիայի ու Լեհաստանի հակամարտությունները, և թե ինչպիսի «կոնստրուկտիվիստական» հանգուցալուծում են դրանք ստացել։
• Իսկ իրականությունն այլ է․ իրականությունն այն է, որ հավերժական խաղաղություն, ինչպես և «հավերժական աշխատավարձ» չկա, կյանքը մշտական՝ ամենօրյա, պայքար է արևի տակ քո տեղի համար, ինչքան էլ հոգով թույլ ու ծույլ մարդկանց սա դուր չգա։
• Իրականությունը նաև այն է, որ կապիտուլյացիան ջնջվում է միայն հաղթանակով։ Քանի կապիտուլյացված ես, քեզնից ցանկանալու են «ստանալ»։ Եթե ժամանակին Գերմանիան դուրս եկած լիներ «հավերժական խաղաղության» օդապարիկից ու ինքը հակահարձակման անցներ՝ խոսելով Արևելյան Եվրոպայից բռնի տեղահանված գերմանացիների իրավունքների, Գերմանիայի բռնի բաժանման մասին, այսօր լեհական հարցը մեծ հավանականությամբ կարող էր և չլինել, որովհետև լեհերը կհասկանային, որ գերմանացիների հաջորդ քայլը լինելու է իրենցից հողային պահանջը։
• Նույնն է նաև մեր պարագայում․ դե-ֆակտո թուրքական իշխանությունները որևէ միջազգային ատյանում ծպտուն անգամ չեն հանում Արցախից մեր փախստականների ու ներքին տեղահանվածների մասին, համակերպվում ու ժողովրդին համակերպեցնում են կապիտուլյացիային, ռազմագերիներին թողնում են Բաքվի բանտերում, փոխարենը գերի ընկած ադրբեջանցիներին առոք-փառոք հանձնում են հետ, ինչի պատճառով էլ Ադրբեջանի ախորժակն օրըստօրե մեծանում է ու չի զսպվում։
• Կրկնում եմ՝ պատերազմները չեն վերջանում թղթով, պատերազմները վերջանում են հաղթանակով․ քանի չես հաղթել, պարտությունդ հավերժական է։ Վկան՝ դեռ 1848 թ․-ին ԱՄՆ-ին պարտված Մեքսիկան, որ մինչ օրս ստորաքարշ կարգավիճակ ունի ԱՄՆ առաջ, վկան՝ մենք, վկան՝ «վդռուգ» Լեհաստանից նման պահանջ ստացող Գերմանիան։
Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանի Ֆեյսբուքյան էջից