Ինչո՞ւ է մամուլը շարունակում աղմկել Մովսես Հակոբյանի շուրջ

Տարիներ շարունակ որոշ մամուլի միջոցների առաքելությունը բանակի այս կամ այն բարձրաստիճան պաշտոնյային փնովելն էր: Հասկանալի է, որ ինքը մամուլը ինքնուրույն այդ առաքելությունը չի կատարում, այլ միջոց է` տարբեր տիպի բամբասանքներ և բացասական տեղեկատվական հոսքեր ուղղորդելու համար այս կամ այն զինվորական սպայի վերաբերյալ: Այդ նույն շարքում էին աշխատում Սեյրան Օհանյանի դեմ, այսօր էլ, կարծես թե, թիրախում է հայտնվել ՀՀ Գլխավոր շտաբի պետ Մովսես Հակոբյանը: Անշուշտ, թերություններ կարելի է գտնել բոլոր ոլորտներում, և ցավոք, բացառություն չէ նաև բանակը: Սակայն բամբասանքների և մուտիլովկաների հոսքը և դրա ուղղվածությունը ցույց է տալիս, որ այս ամենը ոչ այնքան օբյեկտիվ պրոբլեմները վեր հանելու համար է, այլ` մանր ու էժանագին մուտիլովկաներ անելը, մանավանդ որ խոսքը գնում է պրոֆեսիոնալ զինվորականի մասին, ով ժամանակին մասնակցել է Ղարաբաղյան պատերազմին և իր ուրույն լուման է դրել այդ պատերազմի հաղթանակի մեջ: 

Հիշենք, որ ԽՍՀՄ-ի փլուզումից առաջ էլ այն ժամանակվա լրատվամիջոցների գլխավոր թիրախը դարձել էր խորհրդային բանակը: Թե ինչ եղավ հետո այդ բանակի և ԽՍՀՄ-ի հետ, բոլորս ենք հիշում: Իսկ այսօր անկախության մասին ճամարտակությունից առաջ պետք է հասկանալ մեկ բան, որ անկախությունից այսկողմ միակ քիչ թե շատ կառույցը, որ մնացել է և հասարակական լեգիտիմություն ունի, դա բանակն է, և միակ տեսանելի ձեռքբերումը, որ վերջին 26 տարվա մեջ եղել է, դա Ղարաբաղի ազատագրումն է, որն իրականացվել է բանակի միջոցով: Եվ բոլոր նրանք, ովքեր այսօր ճամարտակում են անկախության մասին և միաժամանակ բամբասանքներ տարաժում բանակի պրոֆեսիոնալ բարձրաստիճան սպաների վրա, նրանց կարելի է համարել ուղղակի փարիսեցիներ, ովքեր նույնիսկ իրենց անվտանգության պատկերացումներն ու շահը չեն գիտակցում:

Հ.Գ. Ի դեպ, Մովսես Հակոբյանն այն միակ պաշտոնյան է, ով հստակ հակադարձեց Նալբանդյանի խոսքերին` նշելով, որ Ղարաբաղում բոլոր տարածքներն էլ անվտանգության տեսակետից կարևոր են: 

Արտակ Հակոբյան