Մեր ինքնասիրությունն էլ են ստուգում հիմա աշխարհով, ու էս թագավորի զարմանքից պակաս չէ մեզ ստուգողների զարմանքը
Սեփական ժողովրդի համբերության չափից անհանգստացած մի թագավոր որոշում է հասկանալ, թե որն է ի վերջո սահմանը, որն է կարմիր գիծը, որ կստիպի ժողովրդի հասնել պալատ ու բողոքի ձայն բարձրացնել։
Մեծացնում է հարկերը, բողոք չկա։ Խլում է հողերը, բողոք չկա։ Նոր հարկեր է մտցնում, բողոք չկա։
Ճարահատյալ դիմում է մի վերջին ծայրահեղ քայլի՝ հասկանալու համար իր՝ ժողովուրդն ունի՞ ինքնասիրություն, թե՞ ոչ: Գյուղերի ու քաղաքների ճանապարհներին մարդ է կարգում ու հրամայում ամեն անցնողի երեսին մի ծանր ապտակ հասցնել թագավորի անունից, հետո նոր թողնել, որ անցնի ճանապարհով։
Առավոտյան թագավորն արթնանում է պալատի պատուհաններից լսվող աղմուկ-աղաղակից։ Ուրախացած, որ իր ժողովուրդն ինքնասիրություն ունի, ուղարկում է վեզիրին մարդկանց մեջ և ասում հավաքվածների միջից ընտրի մի քանի իմաստուն ծերունու ու բեր ինձ մոտ։
Երբ ծերունիները գալիս են պալատ, թագավորն հարցնում է՝ ինչո՞ւ եք հավաքվել, ի՞նչ բողոք ունեք։
Ծերունին պատմում է տեղի ունեցածը և երբ թագավորը խիստ հայացք ընդունելով՝ ասում է՝ ո՞վ է տեսել ապտակից մարդ մեռնի, ապտակ է եղածը, դրա համա՞ր եք հասել թագավորի դուռ, ծերունիներից մեկը վրա է բերում․
- Թող Աստված մեր կյանքը կարճացնի, թագավորի կյանքը երկարացնի։ Մենք ապտակից բողոք չունենք։ Մեր բողոքը այլ բանից է։ Ճանապարհներին մի-մի հոգի ես կարգել, կանուխ հացքաղ ենք գնում, մինչև մի հոգին հատ-հատ բոլորիս ապտակում է, հերթ է գոյանում, օրը ճաշ դառնում, հացն արտում կչորանա։ Մեր բողոքը մենակ նա է, որ ապտակողների թիվը շատացնես, հերթ չգոյանա, շուտ հասնենք մեր քաղին։
Մեր ինքնասիրությունն էլ են ստուգում հիմա աշխարհով, ու էս թագավորի զարմանքից պակաս չէ մեզ ստուգողների զարմանքը։
Իրանագետ Արտյոմ Տոնոյանի Ֆեյսբուքյան էջից