«Գույք պարտքի դիմաց» գործարքը. ի՞նչ ունենք իրականում
«Գույք պարտքի դիմաց» գործարքը հայտնի շրջանակների կողմից տարիներ շարունակ օգտագործվել է որպես քաղաքական գործիք՝ Հայաստանի ՛՛ինքնիշխանության վաճառքի՛՛ մասին առասպելը սնուցելու նպատակով: Այսօր՝ նախընտրական շրջանում, գործարքի շուրջ կրկին ակտիվացել են տարատեսակ շահարկումները:
Սակայն ի՞նչ ունենք իրականում:
«Գույք պարտքի դիմաց» գործարքի շրջանակներում Ռուսաստանի փոխանցվեցին 5 ձեռնարկություններ, որոնցից 4-ը՝ «Մարս» ՓԲԸ-ն, «Երեւանի մաթեմատիկական մեքենաների ավտոմատացված ինստիտուտ» ՓԲԸ-ն, «Երեւանի կառավարման ավտոմատացված համակարգերի ԳՀԻ» ՓԲԸ-ն, «Երեւանի նյութագիտության ԳՀԻ» ՓԲԸ-ն ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր գտնվում էին ճգնաժամային պայմաններում ու գրեթե պարալիզացված էին: Գործարքը թույլ տվեց քիչ թե շատ շունչ հաղորդել այդ ձեռնարկություններին:
Ինչ վերաբերում է Հրազադանի ՋԷԿ-ի՝ ռուսական կողմին փոխանցմանը, ապա հայտնի է, որ տվյալ օբյեկտն ուներ վերազինման աշխատանքների ու արդյունավետ կառավարման կարիք, ինչը ենթադրում էր ներդրումային ծրագրի իրականացում, ինչը և կյանքի կոչվեց «Ինտեր ՌԱՕ» ընկերության կողմից: Հիշեցնեմ, որ 2016 թ. «Հայաստանի էլեկտրական ցանցերի» հեկ մեկտեղ ՋԷԿ-ը փոխանցվեց «Տաշիր» ընկերությանը:
Արդյո՞ք Հայաստանը ստացել էր նշված ձեռնարկություններում ներդրումներ իրանացնելու այլ առաջարկներ: Ոչ: Արդյո՞ք Հայաստանը 2000-ականների սկզբին ի զորու էր սեփական ուժերով ոտքի կանգնեցներ դրանք: Ոչ:
Հետևությունները թողնում եմ նրանց, ովքեր ոչ միայն ունակ են, այլ նաև ցանկություն ունեն մտածելու:
Քաղաքագետ Վահե Դավթյանի ֆեյսբուքյան էջից