Ճակատագիրը ինձ կապեց նրանց հետ․ նրանք «Հատուկ նշանակության» տղերք են

 

Չգիտեմ ինչ կարողացա տալ նրանց ես բացի ուրախ, լավ օրերից «Կյանք ու կռիվ»-ը նկարելիս: Իսկ նրանք տվեցին անկեղծություն: Նրանք իմ նկարահանած ֆիլմին տվեցին տղամարդու հոտ:

 

Նրանք փոխեցին ինձ` 17 տարեկանից դրսում ապրող և Հայաստանը դրսից սիրող մարդուն: Ես չկարողացա դառնալ նրանց պես ուժեղ: Ես միայն փորձեցի ստեղծել նրանց ուժեղ տեսակի նմանը կինոյում:

 

Բաբայանը անսպառ պոզիտիվ էներգիա արտադրող մարդ էր, Հովոն` զուսպ, համեստ լույս: Սկզբից տեքստերը տալիս էի իրանց, կարդում էին... Հովոյի ժպիտը նշանակում էր` կեղծ տեսարան եմ գրել:

 

Հիմա նրանք չկան:

 

Ատում եմ պաթոսը: Անմահացնում են և հավերժացնում անունը: Ու հետո հիշում կամ մոռանում:

Իսկ ընտանիքում մնում է դատարկությունը:

 

Նրանք ինձ այսօր էլ փոխեցին, Եռաբլուրում: Որովհետև իմ մարդ տեսակի, իմ վաղվա ով լինելու, իմ «արդարություն» բառի իմաստը հասկանալու մեջ այսօրվանից կան նաև նրանք: