Տպավորություն ունեմ, որ մեր հայրենակիցների զգալի մասը դեռ չի ընկալում, որ իսկապես պատերազմի մեջ ենք

Չեմ նկատում, որ գիտակցեն իրականության փոփոխությունը և հասկանան, որ շատ բաներ անդառնալի փոխվել են / փոխվում են։

Որ ամենամեծ սպասվելիք զոհաբերությունը՝ պեդիկյուրի կամ մորուքը խնամելու սեանսը բաց թողնելը չի։ Որ էդ օդային տագնապը ոչ միայն «հեռավոր Ստեփանակերտում», այլ հենց Երևանում կարող է հնչել։

Հասկանո՞ւմ եք, որ հիմա սովորական թվացող շատ բաներ ուր որ է՝ սկսելու են փոխվել գլխապտույտ արագությամբ: