Դուք ձեր Գերաշնորհությունը ապաշնորհությամբ փոխակերպեցիք. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Կոմպրոմատների տակ ճկված որոշ «կուսակրոններ» հերթով ընկրկում են եկեղեցահալածների առաջ։ Ինչպես իրենց առաջնորդն է սովոր թշնամու պահանջները անճարի նման կատարելով՝ խաղաղություն մուրալ նրանցից, այնպես էլ իր «հոգևորականները», ճշմարիտ հավատքից նահանջելով, փորձում են կարգավորել իբր Եկեղեցի–Պետություն հարաբերությունները։

Իրականությունն այն է, որ Եկեղեցի-Պետություն հարաբերությունները միշտ համագործակցային են եղել և այժմ էլ այդպես է, միայն թե հիմա Հայոց պետությունը ներկայացուցիչ չունի։ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը այսօր և՛ Հայոց պետությունն է, և՛ Հայոց եկեղեցին է։ Հայկական պետություն, որպես այդպիսին, գոյություն չունի, գոյություն ունի Հայաստանում գործող, այսպես կոչված, կառավարություն՝ ի դեմս ՔՊ կրոնա-քաղաքական աղանդի առաջնորդի։ Բնականաբար, այստեղ Եկեղեցի–ՔՊ համագործակցության մասին խոսք լինել չի կարող։ Կարծում եմ՝ շատերի համար տհաճ անակնկալ էր թե՛ Աբրահամ սրբազանի և թե՛ Գևորգ սրբազանի պահվածքը, որոնք թույլ տվեցին իրենց ներկայությամբ ընթացող պատարագը պղծել և այդպիսով մեծագույն մեղքի տակ գցել նաև պատարագամատույց քահանաներին։ Սա պարզապես խայտառակություն է իրենց համար։ Ես շատ կուզեի լսել Աբրահամ կամ Գևորգ սրբազաններից, թե այդ ինչո՞վ է մաքուր իրենց նկարագիրը Վեհափառ Հայրապետի նկարագրից, կամ դեռևս քահանայական կարգի մեջ գտնվող քահանաները, որոնք փաստացի ծախում են իրենց հոգիները եկեղեցահալած չարիքին, նրանցից ու՞մ նկարագիրն է ավելի մաքուր, քան Վեհափառ Հայրապետինը։

Աբրահամ և Գևորգ սրբազաննե՛ր, կներեք ինձ, բայց դուք ձեր Գերաշնորհությունը ապաշնորհությամբ փոխակերպեցիք։ Չգիտե՞ք, որ մի կաթիլ ապաշխարության արցունքը փշրում է մեղքի մի ամբողջ լեռը։ Իհարկե, գիտեք։ Իսկ դուք վստա՞հ եք, որ ապաշխարության այդ մի կաթիլ արցունքը չի հոսել Վեհափառ Հայրապետի կամ մյուս հոգևորականների աչքերից, որոնց այդպես թշնամաբար վարկաբեկում, զրպարտում ու փորձում եք պատվազրկել՝ միանալով քրիստոսահալած աղանդին։ Ո՛չ Հովհաննավանքում, ո՛չ Խաչիկ գյուղում և՛ ո՛չ էլ Արարատ գյուղում Սուրբ և Անմահ Պատարագ չի մատուցվել։ ՔՊ կրոնա-քաղաքական աղանդի մասնակցությամբ որևէ կանոնական պատարագ տեղի չի ունեցել, բոլոր չորս «պատարագները» թատերական ներկայացումներ էին և հոգևոր իմաստով՝ սրբապղծություն։ Պատարագից մի հատված «պոկելը» նման է Քրիստոսի մարմնից մի հատված կտրելուն։ Այդ չարիքը գործողը անհապաղ պետք է կրի իր երկնային պատիժը։ Այստեղ հարցը Վեհափառի անձը չէ։ Վեհափառը կարող էր լինել նաև այլ հոգևորական, և նման արարքին ես կտայի նույն գնահատականը։ Բայց առավել ևս այս տեղեկատվական պատերազմի և սանձազերծված մեղսավոր հակաեկեղեցական արշավի ֆոնին Գարեգին Երկրորդ Ամենայն Հայոց Հայրապետին թիկունքից հարվածելը հավասարազոր է պետական ազգային դավաճանության։