Պայքար՝ ընդդեմ 150-ի՞, թե՞ հանուն արժանապատվության

Փետրվարի 1-ից սկսված բոյկոտն ընդդեմ տրանսպորտի ուղեվարձի թանկացման օր օրի ավելի մեծ թափ է հավաքում։ Դրան մասնակցում են դպրոցականները, ուսանողները, տարբեր մասնագիտություններ, քաղաքական հայացքներ, պատկերացումներ ունեցող հազարավոր մարդիկ։ Տրանսպորտը դարձել է միասնական բողոքի հավաքատեղի, որտեղ չհայտարարված տեղում և ժամի հավաքվում են արժանապատվության կռիվ տվող մարդիկ ու իրենց լուռ, որոշ դեպքում բարձրաձայն բողոքն արտահայտում ընդդեմ անօրինականության։

Իշխանությունները վախեցած են, անհանգիստ են, քանի որ թալանի մեխանիզմը ձախողման ճանապարհին է։

Քաղաքացին արդեն իսկ հաղթանակներ է ունեցել։ Թանկացումները հետաձգվել են 4 անգամ։ Ոչինչ չի խանգարում ունենալ հերթական հաղթանակը՝ արդեն վերջնական և քաղաքացիական ըմբոստության պահանջի իրավական ամրագրմամբ։

Ընդդեմ քաղաքացիական ըմբոստության իշխանությունները կիրառում են ամենակեղտոտ քարոզչությունը՝ «եթե ուղեվարձը չթանկանա, գազելները հետ կգան», «ուղեվարձի բարձրացման դեմ պայքարով պայքարում ես պետության դեմ», «եթե ուղեվարձը չթանկանա, ապա ավտոբուսների ապակիների փոխարեն սկոտչով ցելոֆան պետք ա կպցրած լինի», «եթե չվճարեք՝ կտուգանվեք» և այլ սպառնալից դարտակաբանություններով։

Իշխանությունների մշտական տակտիկան է։ Հասարակությանը սպառնալով՝ բավարարել իրենց նեղ, անձնական պահանջմունքները, որոնք հակընդդեմ են հասարակությանը։ Սակայն ի՞նչ է սրան պատասխանում հասարակությունը, հատկապես, երիտասարդությունը, ուսանողությունը՝ տրանսպորտի հետ ամենահաճախն առնչություն ունեցող հասարակական խմբերից մեկը։ Սա որևէ քաղաքական գործչի, քաղաքական խմբի համար մղվող պայքար չէ, սա որևէ նեղ անձնական շահի համար մղվող պայքար չէ, սա, եթե ուզում եք իմանալ, պարզապես հանուն 50 տոկոսով ավել գումար չտալու պայքար էլ չէ։ Սա արժանապատվության պայքար է։ Իշխանությունները լուրջ կասկածի տակ են դրել դրա գոյությունը հանրության մոտ։ Սա պահ է, որը չպետք է բաց թողեն երիտասարդները՝ ապացուցելու որ սեփական հայրենիքում ոչ ոք չի կարող իրեն ստիպել, սպառնալ, ճնշել, մանիպուլացնել, ստել, հանձնել, մասերի բաժանել, թալանել, հայրենիքից հեռու պահել։

Երիտասարդները բազմիցս են ապացուցել դա տասնամյակներ շարունակ։ Եկել է հերթական անգամ այն ապացուցելու և կասկածողների բերանը վերջնականապես փակելու ժամանակը։ Իսկ այն առավել քան հեշտ է։ Այն կարող է դրսևորվել ցանկացած կանգառում կամ տրանսպորտում՝ ընդամենը շնորհակալություն հայտնելով վարորդին տեղափոխելու և չվճարելուն ըմբռնումով մոտենալու համար։

Արժանապատվության պայքարը կկոտրի խաբեության մեխանիզը։ Թալանվող չպետք է ամաչի թալանողի ձեռք բռնելու համար։ Ուրեմն՝ ընդդեմ 150-ի պայքարը արժանապատվության պայքար է, իսկ բոյկոտը՝ արժանապատվության գործուն դրսևորում։ Բոյկոտի՛ր անընդհատ, քանի դեռ կասկածում են արժանապատվությանդ վրա։

#բոյկոտ

#դեմ_եմ_տրանսպորտի_թանկացմանը

#հանուն_արժանապատվության

Սերգեյ Սարգսյանի ֆեյսբուքյան էջից