Ո՞ւմ շահերից է Հայաստանը լեգիտիմացնում Սիրիայի ահաբեկչական իշխանությանը
Փաշինյանի աշխարհաքաղաքական ռևերանսները Թուրքիայի նկատմամբ դադարել են զարմացնել:
Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.
«Հայկական հասարակությունում կա որոշակի շերտ, որը Հայաստանի և Արցախի հետ տեղի ունեցածից հետո դեռ փորձում է դրական կողմեր գտնել իշխանությունների քաղաքականության մեջ: Եթե օգտագործենք բանաձևեր, կարելի է ասել, որ «կան նրանք, որոնք դեմ են Փաշինյանին», բայց ոչ «փաշինյանիզմին»: Կան դերակատարներ, որոնք տարբեր պատճառներով ընդդիմություն են ներկայիս իշխանությանը (կամ դիրքավորվել են իրենց այնպես), սակայն կոնցեպտուալ մակարդակում նրանք աջակցում են Փաշինյանի քաղաքականությանը:
Այս թեզը վերաբերում է մի շարք երևույթների՝ ԵՄ անդամակցության հայտնի գործընթացի մեկնարկի մասով հանրաքվե, ԱՄՆ-ի հետ ստորագրված հռչակագիր, ռուսական զինված ուժերի դուրսբերում հայկական սահմանից, ՀԱՊԿ, ԵԱՏՄ և այլ «գուբերնիստական» միավորումներից դուրս գալը: Որոշ դերակատարներ կոնցեպտուալ աջակցում են այս քաղաքականությանը, նրանց պարզապես դուր չի գալիս, որ այդ ամենն անում են ոչ թե իրենք, այլ Փաշինյանը:
Այսպիսի որոշումների շարքին կարելի է դասել նշված շրջանակների վերաբերմունքը Հայաստանի որոշմանը՝ ճանաչել Պաղեստինյան պետությունը: Հիշեցնենք, որ դա տեղի է ունեցել 2024 թվականի ամռանը: Հայաստանում այս որոշումը ընդունվեց որպես «մարդասիրական քաղաքականության արտահայտություն» (մինչդեռ ինչպես կարելի էր խոսել մարդասիրության մասին Պաղեստինի համատեքստում, երբ Արցախի հարցում այդ մարդասիրությունը չկար), սակայն դա պաշտոնական Անկարայի հերթական պահանջի կատարումն էր: Պատահական չէ, որ պաշտոնական Երևանի այս որոշումն անմիջապես ողջունեց Թուրքիայի ԱԳՆ-ն: Այլ կերպ ասած՝ նրանք, ովքեր ձևացնում են իրենց որպես ընդդիմություն Փաշինյանին, աջակցեցին նրա հերթական գործողությանը, որն ուղղված էր թուրքական նախապայմանների իրականացմանը: Դա իր հերթին ավելի հեշտացրեց նոր պահանջների իրականացման գործընթացը:
Ո՞ր պահանջների մասին է խոսքը: 2024 թվականի դեկտեմբերի 31-ին Արարատ Միրզոյանը և Հաքան Ֆիդանն ունեցել են հեռախոսազրույց, որից կարելի էր հետևություն անել, որ Անկարան հերթական «խնդրանքն» ունի: Քանի որ զրույցից առաջ Թուրքիայից աջակցվող ահաբեկիչները զավթել էին իշխանությունը Սիրիայում, կարելի էր ենթադրել, որ «խնդրանքը» վերաբերում էր հենց Սիրիային, և մասնավորապես՝ պաշտոնական Երևանի կողմից Սիրիայի ահաբեկչական կառավարության լեգիտիմացմանը:
Ու ահա հունվարի 27-ին Դամասկոսում ՀՀ ԱԳ նախարարի տեղակալ Վահան Կոստանյանը հանդիպում է ունեցել Սիրիայի Արաբական Հանրապետության ԱԳ նախարար Ասադ Ալ-Շայբանիի հետ: Վահան Կոստանյանը հաստատել է հայկական կողմի պատրաստակամությունն՝ աջակցելու հումանիտար ոլորտում իրականացվող բարեփոխումներին, ինչպես նաև Սիրիայում առաջնահերթություն համարվող տարատեսակ այլ ծրագրերին:
Մենք արդեն սովորել ենք, որ Արևմուտքն աչք է փակում տեղի ալևիների և քրիստոնյաների նկատմամբ սիրիացի ահաբեկիչների վայրագությունների վրա։ Այստեղ հետաքրքիրն այն է, որ «հայկական ժողովրդավարական բաստիոնը» նույնպես միացավ Արևմուտքի «ազատ աշխարհի» երգչախմբին: Նրանք նույնպես դատապարտելի ոչինչ չեն տեսնում Սիրիայում:
Իսկ Փաշինյանը վերջին 4-4,5 տարիների ընթացքում իրոք աներևակայելի աշխարհաքաղաքական և պատմական շրջադարձ է կատարել՝ 2020 թվականին հայտարարել էր, որ Թուրքիան եկել է մեր տարածաշրջան, որպեսզի ավարտի 1915 թվականի Ցեղասպանությունը, իսկ այսօր ոչ միայն ինքն է ներգրավվում թյուրքական աշխարհում, այլ նաև անում ամեն ինչ, որպեսզի լեգիտիմացնի այդ նույն թյուրքական աշխարհի ցեղասպանական գործողություններն այլ տարածաշրջաններում: Անվտանգության երաշխիքների ցանկությունն իրապես «հրաշքներ է գործում»…
Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։