Պետությունը տնամերձ բոստանդ չէ, Արցախն էլ խորթ զավակ չէ, Նիկո՛լ

Երբ Նիկոլ Փաշինյանը շրջանառության մեջ դրեց «Հայաստանն իմ Օջախն է, Ժողովուրդն իմ Ընտանիքն է» կարգախոսը, դա ցույց էր տալիս իր իրական վերաբերմունքը պետության ու ժողովրդի նկատմամբ։

 

Այդ կարգախոսը «թարգմանաբար» նշանակում էր «Հայաստանն իմ տնամերձ բոստանն է, պետական բյուջեն իմ գրպանի փողն է, ժողովուրդն իմ օգտագործման մատերիալն է»։

Երեկ նա արցախցիների վրա մատ էր թափ տալիս, թե բա՝ ձեններդ կտրեք, թե չէ փողերը կկտրեմ։

 

Նախ ո՞վ ես դու, որ փող կտրես։ Դա քո փողը չէ, դա ՀՀ քաղաքացիների հարկերից վճարած հանրային միջոցներն են և այդ փող տալն այն նվազագույնն է, որ պետք է արվի պատանդի կարգավիճակում հայտնված արցախցիների համար։

 

Եվ ամենակարևորը՝ Արցախի իշխանություններ և Արցախի ժողովուրդ, չվախենա՛ք սրա փողային շանտաժից, ղալաթ կանի, թե փողը կկտրի։ Մի՛ ընկրքեք դրա շանտաժների առաջ ու քաջալերեք Արցախի խորհրդարանի պատգամավոր Նելլի Գրիգորյանին, որ մյուսները նրա պես հռետորաբանություն կիրառեն, այլ ոչ թե նիկոլական ճնշումների ներքո Արցախի ԱԺ նախագահ հեռացրեք պաշտոնից։

 

Ով Արցախին դիտարկում է որպես խորթ զավակ, ինքն է խորթը և մերժվածը։ Բոլորիս գործն այդ մերժվածին պետությունից խորթացնելն է։