«Կարող ենք այսօր փաստել, որ մի շարք ուղղություններ, որոնք կարող են բխել Հայաստանի տրանսպորտային շահից (առնվազն գոնե հանրային մակարդակում այդ մասին չի հայտարարվում), օրակարգում չկա։ Խոսքը մասնավորապես վերաբերում է Իջևան–Ղազախ երկաթուղու հնարավոր վերաբացմանը, ինչի շուրջ ևս եղել են խոսակցություններ պաշտոնական մակարդակում, սակայն այսօր այդ երկաթուղին, որը քիչ թե շատ կարող է տեղավորվել մեր տրանսպորտային շահի մեջ, փաստորեն օրակարգից բացակայում է, մինչդեռ կարող էր ՀՀ–ի համար ելք ապահովել դեպի Հյուսիսային Կովկաս»,– նշեց Էներգետիկ անվտանգության ինստիտուտի տնօրենը։
Դավթյանի խոսքով`եթե հարցը դիտարկենք աշխարհաքաղաքական կտրվածքով, ապա տրանսպորտային պատերազմի շրջանակում մենք տեսնում ենք երկու մեծ մեգանախագծերի բախում` Հյուսիս–հարավ և Արևելք–արևմուտք։
Ըստ նրա` այն լոգիստիկան, որի մասին հայտարարում է Նիկոլ Փաշինյանը և նշում, որ ձեռք են բերվել ինչ–ինչ պայմանավորվածություններ, առավելապես տեղավորվում է Արևելք–արևմուտք մեգանախագծի ռազմավարության մեջ, մինչդեռ ավանդաբար Հայաստանի տրանսպորտային շահը խարսխված է եղել Հյուսիս–հարավ լոգիստիկայի վրա, քանի որ այդ կոմունիկացիան կարող էր անցնել ամբողջ Հայաստանի տարածքով` ելք ապահովելով դեպի Սև ծով, և այդ դեպքում Հայաստանը կլիներ կարևոր միջանցք Սև ծովն ու Պարսից ծոցն իրար կապող մուլտիմոդալ միջանցքի ձևավորման համար։
«Արևելք–արևմուտք լոգիստիկան 1990–ականներից ի վեր դիտարկվել է որպես նախագիծ, որի հիմնական բենեֆիցիարներն են առավելապես Արևմուտքն` ի դեմս եվրոպական մի շարք երկրների, իսկ մեր տարածաշրջանում`Ադրբեջանն ու Թուրքիան։ Հիմքերը չկան ակնկալելու, որ այս երկաթուղու վերաբացումից մենք կարող ենք ունենալ լուրջ տնտեսական շահ, որովհետև լոգիստիկ և կոմերցիոն առումով այդ ենթակառուցվածքի օգտագործումը Հայաստանի ելքը դեպի Ռուսաստան ապահովելու համար նպատակահարմար չէ»,– նշեց Էներգետիկ անվտանգության ինստիտուտի տնօրենը։
Դավթյանը վկայակոչեց փորձագետների տեսակետը, ըստ որի` շատ ավելի նպատակահարմար է օգտվել Վերին Լարսից, քան գնալ ռիսկերի ճանապարհով։
Ըստ նրա`վերոհիշյալ երկաթուղու վերաբացումը Թուրքիայի ու Ադրբեջանի համար նախևառաջ ունի քաղաքական, գեոռազմավարական նշանակություն և ուղղված չէ առևտրաշրջանառությունն այդ երկրների միջև ապահովելուն, որովհետև կա Բաքու Թբիլիսի– Կարս երկաթուղին, հետևաբար Երասխ-Ջուլֆա-Օրդուբադ-Մեղրի-Հորադիզ երկաթուղու շրջանակում վերջնական նպատակը Նախիջևանի միլիտարիզացիան ու ռազմական սնուցումն է, ինչը տեղավորվում է Թուրքիայի մեծ շահի մեջ։
Մանրամասները՝
Sputnik Արմենիա-յում: