Սա ի՞նչ հիվանդ ու դեգրադացված հասարակություն ա․․․

Զզվանքս երկրաչափական պրոգրեսիայով աճում ա...

 

Արդեն մոտս պերեդոզ ա…

 

Հ.Գ.Ես էն սերունդն եմ ներկայացում, որը 1999-ին լիաթոք չուրախացավ, տանը բարձր երաժշտւթյուն չմիացրեց, քանզի 1988-ի դեկտեմբերի 7 -ին մոտ 25000 մարդ մահացավ ու երկրի կեսն ավիրվեց:

 

Մոտավորապես նույն արհավիրքը 2020-ի աշնանն ա ա կատարվել...

 

Էն ժամանակ ավիրված, բայց երկիր ունեինք...

 

Հիմա երկրի մի մասն էլ տարել են:

 

Ու զոհե՜ր, զոհե՜ր, զոհե՜ր...

 

Էն ժամանակ վիրավոր էինք, բայց գոնե պարտված չէինք...

 

Մարդի՛կ, ձեր խիղճը մեռել ա՞՞՞…

 

Դուք մարդ ե՞ք…

 

Հարսանիք, կնունք, ծնունդ՝ հասկանում եմ... Ընտանեկան միջոցառում՝ հասկանալի ա:

 

Օկ, արե՛ք:

 

Կյանքը շարունակվում ա:

 

Բայց համաքաղաքային քեֆ-ուրախությո՞ւն, ժողովրդական տոնախմբությու՞ն, մասսայական խրախճանք՞՞՞՞…