Սա պայքար է ոչ թե Սև լճի կամ Կութի, այլ Քարվաճառի և Շուշիի համար

Սա պայքար է ոչ թե Սև լճի կամ Կութի, այլ Քարվաճառի և Շուշիի համար: Կարծում եմ, որ ադրբեջանցիները հասկանում են Քարվաճառում տեղակայված զորքերի անելանելի վիճակը պատերազմի դեպքում (այն էլ Ռուսաստանի մասնակցությամբ), քանի որ ադրբեջանական ջոկատների միակ ելքը Ադրբեջան լինելու է Օմարի լեռնանցքի միջոցով, ինչը շատ խնդրահարույց է և սպառնում է շրջափակումով : Այսօր Ադրբեջանը Քարվաճառին կապող միակ անցանելի ճանապարհը գնում է ԼՂՀ-ի տարածքով: Նույն խնդիրը վերաբերում է Շուշիին, չնայած նրան, որ Կարմիր Շուկայի մոտով անցնող ճանապարհը դեռ բաց է ադրբեջանցիների համար, իսկ էսկալացիայի դեպքում՝ կառուցվող Ֆիզուլի-Շուշի ճանապարհահատվածը դառնալու է վտանգավոր:

Այսպիսով, թշնամին փորձում է «խորանալ» Հայաստանի ինքնիշխան տարածք, վտանգ ստեղծելով Գեղարքունիքի և Սյունիքի ենթակառուցվածքների համար: Մյուս կողմից կարելի է տեսնել Նախիջևանից նշմարվող սպառնալիքը, ինչը կարող է բերել Սյունիքի շրջափակմանը: Գրավելով ռազմավարական նշանակություն ունեցող դիրքեր, Ադրբեջանը իրագործում է երկու ծրագիր. պլան «մինիմում»՝ ապահովել Քարվաճառում և Շուշիում գտնվող զորքերի անվտանգությունը, պլան «մաքսիմում»՝ պատրաստվել հետագա տարածաշրջանային պատերազմի:

Հետևաբար՝ որպես արդյունք ստանում ենք «պտտվող դռների» էֆեկտ, երբ բոլոր կողմերը խոցելի են:

Ամեն դեպքում լուծումը լինելու է ժամանակավոր և նմանատիպ սադրանքները դեռ շարունակվելու են, իսկ մեզ մնում է պատրաստ լինել իրադրության ցանկացած զարգացման։