Շատ քամուց քշված ազգ դուրս եկանք․․․

Երկրի անորոշ, անմարդկային, փլուզված վիճակի մասին արդեն բոլորս ջրի պես գիտենք։

 

Իմ մոտ տպավորությունա ստեղծվում, որ իրականում շատերը Հայրենիք չեն ուզում և խոսքը ոչ միայն իրանցքայլական, իրանց համախոհների մասին է, այլև որոշ-մյուսների, ձևական մաս եք ապահովում` «սպասի բողոքում են մի երկու բան էլ ես ասեմ» վիճակով, մեկ-մեկ իբր հայրենասիրական մտքեր արտահայտում։ Ու երբ գործելու պահն է գալիս, որ պետք է այդ պահին բոլորս միասին մի բռունցք դառնանք դուք չքվում եք, անցնում գենի հատակը, այնտեղ էլ մնացեք էլի։

 

Ձեզ ոչ գերին է հետաքրքիր, ոչ անհետ կորածները, ոչ զոհերը, ոչ Հայրենիքը, ոչ մարդ լինելը, անգամ ձեր հարազատները, բարեկամները, ընկերները, ոչինչ ձեզ չի հետաքրքրում, մենակ ձեզ ԱԺԻՈՏԱԺԻ պահնա հետաքրքիր, որ օրը անցկացնեք գնա․․․