Խառը մտքեր կուշտ փորերի եւ դատարկ գլուխների մասին
Մեր ժողովրդի մոտ գերակայում է աղեստամոքսային մտածելակերպը. իզուր չի, որ մեզ մոտ հարգանք են վայելում այսպես կոչված «ուտող-խմող» տղերքը: Հայոց պատմության ողջ ընթացքում հայ իշխանները ավելի շատ են կեղեքել հայ գյուղացուն, քան օտարները: Օտարի լծի տակ միշտ կեղեքված ենք եղել, բայց կուշտ.... իսկ հայերի իշխանության օրոք կեղեքված եւ սոված:
Մեզ ավելի շատ հետաքրքրել է կուշտ փորը եւ թքած ենք ունեցել պետականության վրա: Դարեր շարունակ, չունենալով պետականություն, մտածել ենք կուշտ փորի մասին... կուշտ փոր, շատ փող... Պետականությու՞ն՝ դա ի՞նչ է: Չէ ախպեր ջան, պետականությամբ փոր չի կշտանում: Մեծամասնությունը այդպես է կարծում: Մեծամասնությունը միշտ սխալ է, սակայն մեծամասնության կարծիքը գերակա է. պարադոքս է: Այո պատմությունից դասեր քաղել ենք, բայց սխալ դասեր՝ եղունգ ունես գլուխդ քորի, շատ կեր կարող է վաղը չլինի, շառից-փորձանքից հեռու...
Ի՞նչ ենք ուզում ՀՀ քաղաքացուց, որը գենետիկ մակարդակի վրա սիրում է շատ ուտել, հարգում է շատ ուտողին... ի՞նչ ենք ակնկալում, որ կընտրեն չուտողի՞ն... ընտրեն, որ իրենց էլ չթողնի՞ ուտեն... իշխանության ձգտում են երկու դեպքում. առաջին, որ կշտացնեն իրենց անկուշտ փորերը, երկրորդ, որ պետականություն կառուցեն:
Առաջին դեպքը դա մեծամասնությունն է՝ տեսել ենք, տեսնում ենք...:
Երկրորդ դեպքը դա փոքրամասնությունն է՝ չենք տեսել, կուզենայինք տեսնել, սակայն, ինչպես նշեցի վերեւում, որոշումները կայացնում է մեծամասնությունը իր աղեստամոքսային մտածելակերպով: Բանական մարդը ուտում է ապրելու համար, ոչ թե ապրում է ուտելու համար:
Անդրանիկ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան էջից